’Als een aangespoelde walvis lig ik op de grond en doe wat me wordt opgedragen’

Door MARIELLE WISSE

12 jan. 2023 in COLUMNS & OPINIE

Mariëlle is gek op sporten. Altijd al geweest. Maar ze is ook een kei in dingen ‘half’ doen en haar prioriteiten verschuiven. Komt er iets (in haar ogen) belangrijkers voorbij? Dan kan de geplande sportles de prullenbak in. En dénkt ze alleen nog maar dat ze ergens slecht in zal zijn? Dan begint ze er niet eens aan. ‘Heel irritant’, vindt ze zelf. Net begonnen aan haar 32e levensjaar vindt ze het hoog tijd voor wat meer discipline. Eens kijken of een personal trainer haar dat kan bijbrengen.

Met een gezicht als een oorwurm kom ik aan op de locatie die ik heb doorgekregen. Ik heb vre-se-lijk geslapen en ben net ongesteld geworden. Om nou te zeggen dat ik zin heb om afgebeuld te worden: nee, absoluut niet. Ik dacht persoonlijk meer aan een dag op de bank met een kruik, zielige film en een enorme bak thee. Had er een gewone sportles op de planning gestaan, dan was ik waarschijnlijk niet eens gegaan. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om mijn trainer te laten zitten. Pluspunt één van het trainen met een personal trainer: afzeggen is lastig. Ik wilde discipline, toch? Dan zal ik het krijgen ook.

Afmatten

Eenmaal binnen word ik begroet door Franklin Lopes. Franklin is voormalig professioneel bokser, Mister Senior Netherlands 2022 - het oog wil ook wat ;) - en nu dus personal trainer. Professionele atleten, bejaarden, kinderen… you name it, Franklin heeft ze getraind. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en voor ik het weet sta ik omgekleed en wel klaar voor de training. Een beetje gespannen, want ik heb heel stoer gezegd dat ie me mag afmatten en ik heb zo het idee dat hij die opdracht serieus neemt.

We beginnen met een paar minuten fietsen. Chill, dat gaat prima. Fietsen kan ik wel. Als Franklin vervolgens vraagt of ik weet wat jumping jacks zijn, kijk ik hem uitdagend aan. Natuurlijk weet ik dat. Eitje. Squats dan. Weer reageer ik veel te zelfverzekerd. Na een paar keer op en neer begin ik mijn benen te voelen. De elastieken band die ik om mijn bovenbenen heb, maakt de oefening drie keer zo zwaar. Ik laat niets merken en begin vol bravoure aan de volgende oefening.

Klein krijgen

Franklin wil dat ik in een wallsit ga zitten, met in mijn handen een loodzware bal. Alsof mijn eigen lichaamsgewicht geen weerstand genoeg biedt! Mijn benen trillen als een rietje en na een nog geen minuut zak ik teleurgesteld op de grond. In de sportschool was ik na deze blamage naar een andere oefening gegaan, maar Franklin moedigt me aan het nog eens te proberen, maar dan zonder bal. Dat gaat een stuk beter. Franklin telt af: 10, 9, 8, 7, 6… 9, 8, 7… Hé, wacht eens even! Ik vloek binnensmonds maar blijf zitten waar ik zit. Mij krijgt ie niet klein!

Nadat mijn benen en buik met nog een paar oefeningen onder handen zijn genomen, is het tijd voor mijn favoriete onderdeel van de les: boksen. Een beetje wankel - dat is een understatement: ik loop alsof ik net twee flessen wijn achterover heb geslagen - loop ik naar mijn tas om mijn bokshandschoenen erbij te pakken. ‘Zal ik zeggen dat ik even naar de wc moet?’ klinkt het duiveltje in mijn hoofd. Lekker even zitten? ‘Nee, doorgaan. Niet zeiken’, werpt het engeltje tegen. Ik besluit naar de laatste te luisteren. Ik ben erop gebrand om mezelf te bewijzen en adem rustig door mijn neus in en door mijn mond uit terwijl Franklin mijn polsen en handen zwachtelt.

View this post on Instagram

A post shared by VROUW (@vrouw_nl)

Walvis

Boksen heb ik al eens gedaan. Niet vaak, maar vaak genoeg om te weten dat ik het leuk vind en ik het best oké kan. Als ik een eerste set stoten laat landen op de pads die Franklin vasthoudt, zie ik dat hij hetzelfde denkt. ‘Oh, dat had ik niet verwacht!’ klinkt het verbaasd. Snap ik. Een paar minuten geleden lag ik nog als een aangespoelde walvis op de grond, kreunend en steunend mijn benen door de lucht te bewegen. Franklins opmerking maakt mij nog gemotiveerder om mijn best te doen en het geluid van de stoten werkt verslavend. Dit is geweldig!

Steeds als ik denk dat ik niet meer kan, zorgt Franklin er met bemoedigende maar strenge woorden voor dat ik nog even doorga. En omdat hij mij laat zien dat ik meer kan dan ik eigenlijk denk, geef ik de ronde erna nóg een beetje meer. Na vijftig minuten zit de les erop. Ik wil eigenlijk doorgaan, maar volgens Franklin is het verstandiger om te stoppen en zo blessures te voorkomen. Jammer, maar ik sta erom bekend in mijn enthousiasme mezelf voorbij te rennen, dus op zich een verstandig besluit. Terwijl mijn hart in mijn keel klopt en het zweet langs mijn rug druppelt, neem ik gulzig een slok water. Met de discipline tijdens de les zit het wel goed. Nu de discipline op zien te brengen om te blijven gaan.